Idea zastosowania wzorzystego papieru jako okładziny (tapety) pochodzi z Chin, gdzie ręcznymi malowidłami za pomocą farb wodnych zdobiono pasy papieru zawieszane na ścianach. W XVI wieku tapety zostały przywiezione do Anglii i Francji, gdzie dały początek poszukiwaniom ekonomiczniejszych rozwiązań. Pierwsza fabryka tapet papierowych, w tej postaci, w jakiej widzimy je dzisiaj, powstała w połowie XVIII w. w Anglii.
Dziś technika tapetowania jest na świecie w stanie bujnego rozwoju. Wpływają na to następujące czynniki:
Wykonanie okładziny z płyt pilśniowych metodą bezpośredniego przyklejania wymaga bardzo starannego przygotowania podłożą (równe, gładkie) oraz dużej dokładności. Należy jednak liczyć się z tym, że nie uda się przykleić płyty całą jej powierzchnią, gdyż jest to jedynie możliwe na bardzo równej i gładkiej powierzchni ściany.
Mocowanie płyt na wkręty powoduje niekorzystny wygląd estetyczny okładziny i nie powinno być stosowane przy wyższych wymaganiach jakościowych (rys. 11-9). Mocowanie płyt przez przyklejenie. Płyty pilśniowe mogą być przyklejane całą powierzchnią do tynków cementowych, cementowo-wa- piennych, powierzchni elementów betonowych i gipsowych oraz różnego rodzaju płyt budowlanych. Podłoże, na którym mają być przyklejane płyty pilśniowe, powinno być mocne, suche i gładkie.
W wypadku gdy zachodzi obawa zawilgocenia ściany w czasie eksploatacji, ew. w wypadku wyższej wilgotności początkowej podłoża pod okładziną, tylna strona płyty pilśniowej powinna być zabezpieczona powłoką ochronną z farby podkładowej olejnej lub powleczona roztworem asfaltowym do gruntowania.
Przy wykonywaniu robót okładzinowych z płyt pilśniowych stosuje się następujące narzędzia do obróbki płyt:
Okładziny z płyt pilśniowych są zbliżone pod względem charakteru do boazerii. Dzięki znacznej szerokości handlowej płyt (120 cm) można nimi okładać stosunkowo duże powierzchnie przy minimalnej ilości spoin.
Najprostszą postacią okładziny z drewna jest cokół, chroniący dolny pas ściany przed uszkodzeniami i zabrudzeniem. Cokół wykonuje się zazwyczaj z tarcicy dębowej lub jesionowej. Przykładowe rozwiązanie ilustruje rys. 11-1.
Pod pojęciem okładziny rozumieć należy rozwiązanie materiałowo- konstrukcyjne, które uzyskuje się przez nałożenie gotowego materiału wykończeniowego na surowy element budynku i trwałe umocowanie go za pomocą kleju, zaprawy, wkrętów itp. W porównaniu do techniki okładzinowej inne techniki wykończeniowe, jak np.
Uprzemysłowienie robót wykończeniowych prowadzi do konieczności podniesienia jakości technicznej i trwałości zastosowanych materiałów, co nie może pozostać bez wpływu na stronę ekonomiczną produkcji budowlanej. Podniesienie kosztów wykończenia elementów budynku, związane z koniecznością użycia materiałów nadających się do zastosowania w technologiach fabrycznych, rekompensuje się uzyskaniem wyższego standardu wykończenia, wyższej trwałości i większej wygody użytkowej.