Masy i powłoki masy mine- ralno-ży- wiczne żywice chemoutwardzalne (fenolowe, poliestrowe, epoksydowe itp.) masy okładzinowe chemoodporne powłoki dyspersyjne fakturujące dyspersje wodne polimerów i elastomerów (PCW, akrylowe, akrylowo-wi- nylowe, butadienowo-styrenowe itp.) masy fakturujące i szpach- lówki powłoki dyspersyjne malarskie farby emulsyjne farby lateksowe powłoki lakiernicze żywice syntetyczne (ftalowe, poliwinylowe, epoksydowe, melaminowe itp.) farby, lakiery i emalie wpływy mechaniczne (ude
Płyty twarde z PCW. Są to płyty produkowane zazwyczaj metodą wytłaczania. Szerokość płyty w zależności od szerokości dyszy wytłaczarki wynosi do 1,40 m, grubość płyt 1-i-3 mm. Płyty mogą być barwione na dowolne kolory. Powierzchnia płyt jest gładka. Można ją jednak odpowiednio rozwinąć przez prasowanie płyt metodą próżniową przy zastosowaniu matryc. Przykłady płyt formowanych próżniowo ilustrują rys. 12-7 i 12-8.
Płytki. Pod pojęciem płytek okładzinowych należy rozumieć płytki o wymiarach 2X2 do 50X50 cm, produkowane kilkoma metodami techn ologicznymi:
W ciągu ostatniego dziesięciolecia weszły szeroko do praktyki budowlanej liczne materiały z tworzyw sztucznych, które szczególnie przy robotach wykończeniowych wykazały dużą przydatność. Materiały te wzbogaciły dotychczasowy asortyment materiałów okładzinowych. Dzięki wprowadzeniu coraz to nowych materiałów technika okładzinowa, która dotąd miała stosunkowo ograniczony zakres w masowym budownictwie, nabiera coraz większego znaczenia.
Dziś technika tapetowania jest na świecie w stanie bujnego rozwoju. Wpływają na to następujące czynniki:
Idea zastosowania wzorzystego papieru jako okładziny (tapety) pochodzi z Chin, gdzie ręcznymi malowidłami za pomocą farb wodnych zdobiono pasy papieru zawieszane na ścianach. W XVI wieku tapety zostały przywiezione do Anglii i Francji, gdzie dały początek poszukiwaniom ekonomiczniejszych rozwiązań. Pierwsza fabryka tapet papierowych, w tej postaci, w jakiej widzimy je dzisiaj, powstała w połowie XVIII w. w Anglii.
Wykonanie okładziny z płyt pilśniowych metodą bezpośredniego przyklejania wymaga bardzo starannego przygotowania podłożą (równe, gładkie) oraz dużej dokładności. Należy jednak liczyć się z tym, że nie uda się przykleić płyty całą jej powierzchnią, gdyż jest to jedynie możliwe na bardzo równej i gładkiej powierzchni ściany.
Mocowanie płyt na wkręty powoduje niekorzystny wygląd estetyczny okładziny i nie powinno być stosowane przy wyższych wymaganiach jakościowych (rys. 11-9). Mocowanie płyt przez przyklejenie. Płyty pilśniowe mogą być przyklejane całą powierzchnią do tynków cementowych, cementowo-wa- piennych, powierzchni elementów betonowych i gipsowych oraz różnego rodzaju płyt budowlanych. Podłoże, na którym mają być przyklejane płyty pilśniowe, powinno być mocne, suche i gładkie.
W wypadku gdy zachodzi obawa zawilgocenia ściany w czasie eksploatacji, ew. w wypadku wyższej wilgotności początkowej podłoża pod okładziną, tylna strona płyty pilśniowej powinna być zabezpieczona powłoką ochronną z farby podkładowej olejnej lub powleczona roztworem asfaltowym do gruntowania.